Vulcano boarding

León, de stad staat bekend om zijn historische stadscentrum. En het klopt, het is een prachtig centrum. Een prachtig park, oude kerken enz. enz. Alles wat je verwacht bij een historisch stadscentrum. Maar daar komen de meeste backpackers niet voor. Nee, backpackers komen naar León voor het zogenaamde 'vulcano boarding.'
In Granada besloten Miryam en ik dat we dit móésten gaan doen. Ze vond het toch wel eng toen we eenmaal in de bus naar 'Cerro Negro', de grootste (actieve) cindercone vulkaan ter wereld zaten. Wilden we $5 dollar betalen om de locals ons 'vulcano board' mee naar boven te laten dragen? Nee, dat lukte ons ook zelf wel!
Wat een hel! Het pad was stijl en winderig en aan alle kanten kon je eraf donderen (oké dat viel achteraf wel mee, maar het voelde gevaarlijk). En daar liepen we te kloten met ons 7 kilo wegende houten board. Maar we bereikten de top en waren blij dat we het zelf hadden gedragen, dat gaf toch wel een gevoel van voldoening. En toen begonnen de zenuwen. We stonden achteraan in de rij om naar beneden te gaan. Proberen te kijken waar we precies heengingen om omlaag te komen was onmogelijk, de helling was 45 graden en we zagen niets. Maar met een prachtig uitzicht om ons bezig te houden, trokken de zenuwen langzaam weg.
Miryam ging eerst, en ze deed de naam Peresosa eer aan. Ze ging voor het langzaamste record, maar helaas was iemand anders nog trager. Ik probeerde snel te gaan, maar zodra ik mijn benen in de lucht gooide voor snelheid, verloor ik mijn evenwicht en moest ze weer op de grond gooien. Dit resulteerde in een hoop grind en zand en kiezels in mijn gezicht.
Brokken zwart zand zaten tussen mijn haren geklit en zand plakte overal aan mijn lichaam. Ik heb mijn haren drie keer gewassen voordat alle zooi eruit was.

Vandaag, om uit te rusten, ben ik met Miryam naar het strand geweest. Met lokale busjes kwamen we uiteindelijk aan bij het strand waar de aardige mevrouw van het hostel ons naartoe stuurde. Het is een lang stuk strand en pas na 150m is er enige schaduw. We lopen het zand op. Instant regret. Het zand brandt onder onze voeten en met onze slippers half aan onze voeten rennen we naar de schaduw. Mijn voeten voelen verbrand aan, en dat van 10 seconden rennen. Na de schaduw gaat het strand stijl omlaag voordat het water begint. Als we met onze voeten in het water staan, beseffen we waarom het strand zo laag ligt. De golven zijn te hoog en, klein als we zijn, worden we alle kanten opgeduwd. We rennen terug naar de schaduw en beseffen dat we helemaal onder het zand zitten. Afspoelen in zee is echter geen optie. We laten ons opdrogen en pakken de eerste de beste bus terug. De toeristen die eerder ook in de bus zaten, zitten er nu weer. Blijkbaar zijn we niet de enige die het strand laten voor wat het is.
Net voor León stopt onze bus en moeten we overstappen naar een ander busje. We worden letterlijk in een klein soort bus geduwd die naar het centrum gaat. Het is een lokale bus, dus veel goedkoper krijg je ze niet. 4 cordoba betalen we om in het centrum te komen, dat is omgerekend ongever 10 cent voor een rit van 5 minuten.
We zijn doodop als we terug zijn in het hostel en besluiten om lekker luxe te gaan lunchen bij de subway. Even voelt het alsof ik in Nederland ben, helaas.