Nicaragua!

Ik heb besloten, en dat had ik 4 jaar geleden in Azië eigenlijk ook al gedaan, dat ik een bloedhekel heb aan grensovergangen. Het scheelt dat je hier vrijwel nergens een visum nodig hebt en dus van tevoren niets hoeft te regelen. Als we aankomen bij de grensovergang, moeten we als eerste naar een Costa Ricaanse balie. Daar moet je betalen om het land uit te gaan, à $8 (ja ik ben maar in dollars gaan rekenen want geen mens die hier de wisselkoers met de euro weet). Vervolgens moet je bij de Nicaraguaanse grens een stuk papier kopen à $1 en bij de douane nog eens de toegang tot het land betalen à $12. Al met al dus een leuk bedrag om even de grens over te komen. Daar komt dan ook nog eens bij dat het zo'n 2 uur in beslag neemt.
Maar als we dan eindelijk in de bus naar Granada zitten, besef ik dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest. Met de mooiste natuur aan beide zijden van de bus, en de liefst lachende mensen van de wereld, rijden we door Nicaragua. Als we rustig door een dorpje rijden en ik uit-het-raam-hangend naar een jongetje zwaai, krijgt hij een verlegen lach op zijn gezicht en zwaait terug. Mag ik hem meenemen? Ach, geen tijd, de bus is al verder en het jongetje verdwijnt glimlachend uit het zicht. Bij een bushalte stroomt de bus vol met mannen en vrouwen met grote manden op hun schouders. Ze verkopen koekjes en snoepjes en dergelijke terwijl ze zich langs elkaar afwerken om van de ene kant van de bus naar de andere te komen.
In Granada (wowwow de bus past maar net tussen de krioelende mensenmassa/markt) blijven we voorlopig maar één nacht, want Frank en Ties willen me per sé Laguna de Apoyo laten zien.
Drie nachten verblijven we in 'the middle of nowhere.' Met heerlijk warm water in het meer en verder niets te doen komen we de dagen door. Miryam en ik roepen onszelf uit tot Las Peresosas (luiaarden) en op ons dode gemak dobberen we op onze tubes door het meer.
Wat een rust, wat een schoonheid. Ik ben verliefd op Nicaragua!