Aaah Salvador

In Costa Rica verbaasde ik me over de vriendelijkheid van de bevolking. In Nicaragua stond ik versteld dat de mensen nog vriendelijker waren. Nu in El Salvador weet ik me amper nog een houding te geven tegen de vriendelijke mensen en voel ik me een onbeschofte lompe boer. Al lijkt de bevolking dat niet te merken. Ze spreken mij en mijn papa allemaal aan om een praatje aan te knopen. Wat blijkt, er komen hier amper toeristen. De meeste backpackers slaan El Salvador over of blijven er een dag of twee in het saaie kleine surfstadje El Tunco. Het stadje bestaat letterlijk uit twee straten en is puur ingericht op toeristen. Alles is te duur. Nog erger is het eten, dat waarschijnlijk de reden was dat ik anderhalve dag plat heb gelegen van de misselijkheid. Gelukkig was Frank bij me en hij bleek een perfecte verzorger te zijn. Hij rende op en neer van het hostel naar de supermarkt voor asperines, water, voorverpakt eten, yoghurt en weet ik veel wat nog meer. Dankjewel lieve papa <3
Daarna wilde hij door naar Guatemala, maar ik moest en zou naar Santa Ana om daar in een vulkaanmeer te gaan zwemmen. Frank volgde me met tegenzin, maar vond het achteraf de beste beslissing van de afgelopen weken. Er zijn maar een paar hostels en, tja, nog minder toeristen lijkt het. Maar de mensen, ze zijn zo verschrikkelijk lief en we zijn langer blijven hangen dan de bedoeling was. Ach, ik heb genoeg tijd, dus erg is het niet.
Ik heb de eerste Maya ruïne van mijn reis gezien, maar veel stelde die niet voor. Verder een paar rustige dagen in Santa Ana gehad. Met Frank naar het vulkaanmeer gegaan, maar dat viel tegen. Toen we stonden te wachten op de bus terug naar de stad, zagen we donkere regenwolken over de bergen heen komen. Een prachtig gezicht, maar als die bus niet opschoot, zouden we binnen de kortste keren zeiknat zijn. Een local zei ons dat het nog vijf minuutjes duurde voordat de bus kwam. De regen was ook ongeveer 5 minuten van ons verwijderd. Net op tijd kwam de bus, een halve minuut later en we waren doorweekt geweest.
Ook heb ik besloten dat ik een hekel aan het eten hier heb. Alles wordt gefrituurd of in te veel vet gebakken. En dan wordt er ook nog eens een halve kilo vieze vette kaas over álles heengegooid. Ja, zelfs over de frietjes krijg je een lading geraspte kaas. Vanaf morgen ga ik in ieder geval ontbijten met fruit en wellicht yoghurt. Van het vet druipend eten heb ik even meer dan genoeg.
Morgen gaan we dan eindelijk naar Franks geliefde Guatemala. Ik heb er zin in! Wellicht zijn de mensen daar nóg vriendelijker.