Amerika, ik mag jou niet!

Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen. De eerste vlucht. Ik vlieg met een Amerikaanse maatschappij en dat is aan álles te merken. In plaats van de stewardessen hun leuke optreden te laten doen is er een video die op je scherm komt. Met veel geschreeuw en trompetgeschal wordt uitgelegd hoe de veiligheidszooi werkt. Sorry Amerika, de rest van de wereld heeft geen concentratiespan van 5 seconden en we hebben geen toeters en bellen nodig om onze aandacht er bij te houden. Het filmpje wordt afgesloten met een aantal Amerikaanse sporters en stewardessen van de maatschappij die roepen: '1-2-3 U S A!'
De vlucht verloopt verder zonder al te veel problemem, en dan landen we. Mijn buik begint te kriebelen. Costa Rica komt nu toch wel erg dichtbij!
-Welkom in Houston, Texas-, groet het enorme bord me. Omsingeld door Amerikaanse vlaggen ga ik in de rij staan bij de douane. Ja, in Amerika moet je altijd, dus ook als je alleen een overstap hebt, helemaal door de douane. Halverwege worden mensen met een ESTA (zoals ik) verzocht om in een andere rij te gaan staan. Ik moet me op een of ander apparaat registreren en mag opnieuw in de rij bij de douane gaan staan, achteraan dan wel weer.
'What is your final destination?'
'Costa Rica.'
'Are you traveling om your own?'
'Yes.'
'No friends?'
'No.'
'Family?'
'No.'
'On your own?!'
'Yes.....'
Ik voeg er nog maar aan toe dat ik familie ga bezoeken in Costa Rica, waarna hij ophoudt met vragen stellen. Ik mag door en kom vervolgens in een nieuwe rij te staan. Bagage controle, want dat is logisch ... Maar goed, als de brave burger die ik ben sta ik netjes en geduldig in de rij te wachten tot ik bij de band ben waar mijn tas op mag.
'I am going to tell you, we do not take anything out of our bag or off our body. I am saying it again. We do not take anything out of our bag or off our body. You can leave your shoes on,' schreeuwt een klein dik vrouwtje naar iedereen die het horen wil.
Ik kijk naar mijn kistjes, die toch echt wel metalen neuzen hebben. Nee, ik mag ze echt niet uit doen. Prima hoor, als zij het wil. Ik loop door de poortjes en...
*BEEP BEEP BEEP*
'Sorry miss can you please take off your shoes?'
'Yeah.... Sure...'
Oké, eindelijk. Ik ben weer gewoon, normaal, op het vliegveld. Mijn buik protesteert en ik kijk om me heen. Burgers, donuts, friet en meer fast food wordt aangeprezen. Lekker, maar nu even niet. Ik loop een winkeltje in en zie dat ze fruit verkopen. Ik weet niet wat de dollar waard is en hou mezelf voor dat het goedkoop is. Na het fruit te hebben opgegeten hóóp ik dat het goedkoop is want, jakkes, ik heb nog nooit aardbeien gehad die zo weinig naar aardbeien smaakten...
Amerika, ik mag jou niet.

Maar als ik dan na een reis van bijna 20 uur in San Jose ben, zie ik eindelijk mijn papa en broertje weer!